cosmopoliti|.gr| Αναστασία Παπαστάθη

Όταν πορεύεσαι με ποιότητα και παιδεία και παράλληλα αυτά τα μεγαλειώδη προτερήματα συνυπάρχουν μέσα σου, το αποδεικνύεις σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου, τόσο στις κοινωνικές όσο και τις επαγγελματικές. Μια κυρία, η οποία συμπλέει με αυτές τις αρετές και πολλές άλλες- και ευτυχώς ασχολείται με το θέατρο- είναι η Αναστασία Παπαστάθη! Μία intellectual προσωπικότητα , η οποία ακτινοβολεί ήθος, αξιοπρέπεια, μόρφωση, καλλιέργεια, διακριτικότητα, γαλήνη και ηρεμία χαρακτηριστικά πολιτισμένου ανθρώπου, αρχές, αξίες, ιδανικά και προ πάντων είναι η επιτομή της ευγένειας! Ακόμη και αν δεν την γνωρίζεις προσωπικά – μπορείς βέβαια να τη θαυμάσεις ως ηθοποιό -όλα αυτά αποδεικνύονται όταν πας να δεις παράσταση στο καλαίσθητο θέατρο της με την επωνυμία Radar, που βρίσκεται στην πλατεία του Αγίου Ιωάννη, στην ομότιτλη στάση του μετρό. Το ζεστό και cosy φουαγιέ του θεάτρου σε προδιαθέτει και σε βάζει στο κλίμα, τι πρόκειται να επακολουθήσει και ότι η παράσταση που θα δεις μυρίζει πάντα καλό θέατρο και θα φύγεις από αυτήν πλήρως ικανοποιημένος και γεμάτος πνευματικότητα. Aπό τότε που το δημιούργησε με πολύ κόπο αλλά και μεράκι, ιδίοις εξόδοις, εξακολουθεί να το συντηρεί με θυσίες, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ιδίως τη σημερινή εποχή που βιώνουμε, γιατί υπεραγαπά την Τέχνη της και σέβεται το κοινό! Όλες οι παραστάσεις της είναι ενδελεχώς φροντισμένες και σκηνογραφημένες άρτια και με έμψυχο υλικό που δίνει το ”είναι” του, καταθέτει την ψυχή του, την αλήθεια του επί σκηνής από την αρχή της παράστασης μέχρι τέλους. Η ίδια φροντίζει τα πάντα! Να είναι όλα άψογα, προσεγμένα να κυριαρχεί παντού η ambiance της καλλιτεχνίας και φυσικά ως ηθοποιός μας έχει δώσει καθηλωτικές ερμηνείες , ενώ σχεδόν όλα τα έργα που ανέβασε απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές από κοινό και ειδήμονες. Το κοινό έχει μάθει πια το χώρο της, το θέατρο Radar και την στηρίζει, και το στηρίζει, ακολουθώντας πιστά και φανατικά κάθε έργο της, κάθε σεζόν. Φέτος , η αέναα δημιουργική, ακαμάτη και ηθοποιός- σκηνοθέτις -με την πραγματική έννοια των λέξεων- Αναστασία Παπαστάθη, ανέβασε το αριστουργηματικό έργο του σπουδαίου Ζαν Κοκτό ” Οι τρομεροί γονείς” σε σκηνοθεσία δική της. Μην το χάσετε! Η κυρία του θεάτρου Αναστασία Παπαστάθη, από το Α ως το !

Αυτονομία: Η δυνατότητα αυτοδιάθεσης του ατόμου. Ήταν πάντα η επιδίωξή μου για να μπορώ να σκέφτομαι, να διαβάζω, να γράφω, να δημιουργώ…

Βιβλιογραφία: Τα τελευταία χρόνια, εκτός από τα θεατρικά έργα που διαβάζω, με ενδιαφέρουν τα ψυχαναλυτικά βιβλία. Τώρα μελετώ τα «Οικογενειακά Μυστικά» του ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή Serge Tisseron, όπου προλογίζει η Κατερίνα Μάτσα.

Γιορταστική ατμόσφαιρα: Η ευχαριστιακή συνύπαρξη που σχετίζεται με το μοίρασμα, την ανταλλαγή την στήριξη του ενός προς τον άλλον, χωρίς να χρειάζεται κάποιο γεγονός ή μια αφορμή για να συμβεί.

Διακριτικότητα: Ο σεβασμός στην ιδιωτική ζωή του άλλου. Η διακριτικότητα με συγκινεί και με έλκει.

Ελευθερία: Η δυνατότητα του ανθρώπου να σκέφτεται και να πράττει κατά βούληση. Υπάρχει όμως; Πρώτα απ’ όλα είμαστε δέσμιοι του εαυτού μας. Στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι του τραγουδιού του Bob Dylan  “Gotta Serve Somebody”

You may be a business man or some one high-degree thief

They may call you doctor or they may call you chief

But you’re gonna have to serve somebody, yes you are…

Well, it may be the devil or it may be the Lord

But you’re gonna have to serve somebody.

Ζαν Κοκτώ: Καρμική σχέση. Έπαιξα τον πρώτο μου ρόλο στο έργο του “Τρομεροί Γονείς” όταν πρωτοβγήκα στο θέατρο. Ήμουν η κοπέλα που ερωτεύεται ο γιος, στο ίδιο έργο που  ανεβάζω φέτος και υποδύομαι τη μητέρα. Επίσης, ήταν η αφορμή να γνωρίσω την Τζένη Ρουσέα, την θεία που υπερασπίζεται το ερωτευμένο ζευγάρι.  Θυμάμαι, όταν κατέβηκα τα σκαλιά του θεάτρου Βεργή στην οδό Βουκουρεστίου, που με υποδέχτηκε με μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά. Στη συνέχεια συμπρωταγωνιστήσαμε και στα “Ιερά Τέρατα” του Κοκτό. Ακολούθησαν κι άλλες ωραίες συνεργασίες μαζί της,  μέχρι που έγραψα για εκείνη και την σκηνοθέτησα. Είναι σχέση ζωής με αφορμή τον Κοκτό.

Ήθος: Μια αρετή που εξυψώνει τον άνθρωπο.

Θέατρο Radar: Ένα όνειρο πολλών ετών που έγινε πραγματικότητα. Με μόχθο πίστη υπομονή και αφοσίωση στο στόχο. Αισθάνομαι περήφανη γιατί δημιουργήθηκε ένας χώρος πολιτισμού, που κρατάει ψηλά τον πήχη και σέβεται τους θεατές του. Έτσι, επιθυμώ να συνεχίσω κόντρα στις αντιξοότητες.

Ιατρικό εμβόλιο κορωνοϊού: Κοινωνικός διχασμός.

Καλλιέργεια: Υπερβαίνει την μόρφωση, αφορά στο όλον. Η προετοιμασία του εδάφους για να μπορέσουν να αναπτυχθούν οι αρετές και οι αξίες που εξανθρωπίζουν τον άνθρωπο.

Λόγος: Η ικανότητα του ανθρώπου να εκφράζει αυτό που σκέφτεται ή αισθάνεται. Συνήθως άλλο σκεφτόμαστε, άλλο αισθανόμαστε και άλλο λέμε, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην μπορούμε να επικοινωνήσουμε μέσω του λόγου. Για εμένα λόγος είναι και οι σιωπές, είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου, ο τρόπος που τοποθετεί το σώμα του, όλα είναι λόγος.

Μεταμοντέρνο θέατρο: Πειραματισμός που ερευνά έναν καινούργιο τρόπο απεικόνισης της πραγματικότητας. Η πρόθεση κάνει τη διαφορά. Άλλοτε, γίνεται προς εντυπωσιασμό και άλλοτε γιατί υπάρχει η πηγαία αναζήτηση του καλλιτέχνη να ερευνήσει τους τρόπους επικοινωνίας του με το κοινό.

Νέα γενιά ηθοποιών: Πιστεύω στη νέα γενιά, είναι το μέλλον… Μένω εκστατική με το πόσα πράγματα γνωρίζουν αυτά τα πλάσματα. Θαυμάζω την ευφυΐα τους, την ευελιξία τους… Εμείς, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να μην εμποδίζουμε το δρόμο τους.

Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Ενδιαφέρον έργο.

Οικογενειακές σχέσεις: Με απασχολεί η πολυπλοκότητά τους και το πως αυτές επιδρούν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών, όταν γίνονται ενήλικες. Επιχειρώ να θέσω ερωτήματα που θα εξελίξουν αυτές τις σχέσεις. Θεωρώ την οικογένεια βασικό δομικό συστατικό μιας κοινωνίας.

Παιδεία: Πρωταρχικό μέλημα.

Ρόλοι: Οι ρόλοι που παίρνουμε στην οικογένεια, οι ρόλοι που παίζουμε στη ζωή, οι ρόλοι στη σκηνή; Θα μείνω στους θεατρικούς ρόλους. Οι ρόλοι είναι άνθρωποι που επιθυμώ να αγαπήσω.

Σκηνοθεσία: Η διαδικασία κατά την οποία ένας άνθρωπος ο σκηνοθέτης συνδέει μια ομάδα ηθοποιών με κοινό στόχο.

Τρομεροί γονείς: Τους περιγράφει ο Κοκτό στο έργο του. Είναι αυτοί που ευνουχίζουν τα παιδιά τους, που τα δεσμεύουν με τις προσδοκίες τους, τα χειραγωγούν, τα καθιστούν ανήμπορα να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής, τους απαγορεύουν την αυτονομία, τα εγκλωβίζουν στον ιστό της οικογένειας… Εύχομαι κάποτε να εκλείψουν τέτοιου είδους γονείς.

Υπόληψη: Αυτοσεβασμός…

Φως: Ο ήλιος, το φεγγάρι, το όνειρο, η ελπίδα… ό,τι δίνει ώθηση στον άνθρωπο να ζει και να αγωνίζεται για το καλό το ωραίο και αληθινό.

Χειραγώγηση: Τη συναντάμε στο έργο  “Τρομεροί Γονείς”. Η μητέρα χειραγωγεί μέσω της ασθένειάς της, όχι απαραίτητα συνειδητά, έχει όμως ως αποτέλεσμα την ενοχοποίηση και εξάρτηση του γιου της. Η θεία χειραγωγεί μέσω της εξουσίας του χρήματος. Η χειραγώγηση είναι ο πιο ύπουλος τρόπος για να ελέγξει ο άνθρωπος τον άνθρωπο.

Ψυχή: Η άυλη ουσία ενός ζωντανού όντος. Ό,τι δεν αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, αλλά υπάρχει.

Ωραία χρονιά: Αγκαλιές χωρίς φόβο.