Συνέντευξη στο |Θεαθήναι|theathinaiart.com

Μέσα στο Mad Max αισθητικής, σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησε ο Παύλος Ιωάννου – ο ίδιος επιμελήθηκε και τα εξίσου σκωπτικά κοστούμια της παράστασης – έναν κλειστοφοβικό, υπόγειο σκουπιδότοπο, όπου οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν από τα απορρίμματα, έξι νέοι και ταλαντούχοι καλλιτέχνες, μας μετέφεραν εκεί που ακόμα κι ο πιο τρομακτικός μας εφιάλτης φαντάζει σαν παιδικό παραμύθι. Άνθρωποι από διαφορετικές χώρες προέλευσης, αλλά με τόσο κοινή μοίρα, ρημαγμένοι, κακοποιημένοι και γεμάτοι πληγές – μέσα κι έξω – αγωνίζονται να επιβιώσουν δίχως να ζουν, βιώνοντας το παρόν τους ως μία ατελείωτη καταδίκη.

Τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας Φανή Γρύλλη, Ντίνα Κούκου,  Σοφία Ρούβα και Αναστασία Τσούτση συμπράττουν με τους Απόστολο Μπαχαρίδη και Νεκτάριο Φαρμάκη, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του έμπειρου Κοραή Δαμάτη, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, για να μας κάνουν κοινωνούς σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο, στη χώρα μας, πιθανότατα στη γειτονιά μας και εμείς τα προσπερνάμε από άγνοια, φόβο ή απλώς αδιαφορία.

Την ώρα που οι σύγχρονοι – και μελλοντικοί – «σκλάβοι» υποφέρουν στα δεσμά τους, οι «ειδήμονες»  αναλύουν το φαινόμενο του trafficking, της αγοραπωλησίας ανθρώπων, της στυγνής εκμετάλλευσης των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, μέσα από ένα εξαιρετικά εύστοχο σκηνοθετικό εύρημα, που παραθέτει στο ίδιο κάδρο την θεωρία και την πράξη, γεννώντας σαφώς ερωτήματα, για το κατά πόσο οι αρμόδιοι φορείς είναι άμοιροι ευθυνών, χωρίς ωστόσο να απαλλάσσει εντελώς τα «θύματα» από τις δικές τους ευθύνες και επιλογές καθαγιάζοντάς τα.

Μέσα από τις γεμάτες δύναμη και πάθος ερμηνείες των έξι πρωταγωνιστών της παράστασης, ακούσαμε τις φανερές και κρυφές  ιστορίες των ηρώων, μάθαμε τα μυστικά τους και νιώσαμε την οδύνη, το αδιέξοδο και την απελπισία τους. Μέσα σε αυτό το άθλιο υπόγειο, έχοντας φτάσει στον «πάτο» μίας κοινωνίας που όσο περνούν τα χρόνια μοιάζει να εξελίσσεται μόνο τεχνολογικά, έχοντας σταδιακά αποκτηνωθεί και απογυμνωθεί από οποιαδήποτε ανθρωπιστική αξία, οι σύγχρονοι «δούλοι», αποδομούν τον καπιταλισμό και την επίπλαστη ευημερία του και αναζητούν μία διέξοδο από την επίγεια κόλασή τους.

Οι Κοραής Δαμάτης, Μιχάλης Καλαμπόκης, Περικλής Μοσχολιδάκης, Τζίνη Παπαδοπούλου, Μαίρη Σταυρακέλλη και Μαρία Φιλίππου δανείζουν τις φωνές τους στους «θεσμούς» που αν και αθέατοι σκηνικά παίζουν το δικό τους καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της δραματουργικής πλοκής η οποία ακολουθεί τη φυσική ροή των πραγμάτων για να καταλήξει στο ελευθερία ή θάνατος. Οι έξι έγκλειστοι ήρωες του έργου δεν είναι δυστυχώς προϊόν μυθοπλασίας και πάσα ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι διόλου συμπτωματική κι αυτό είναι που κάνει τη συγκεκριμένη παράσταση τόσο διαπεραστικά αληθινή και ταυτόχρονα σοκαριστική.

Πριν βιαστείτε όμως να οικτίρετε συγκριμένες κοινωνικές ομάδες, ρίξτε μια ματιά γύρω σας – και στον καθρέφτη σας – γιατί πέρα από αυτό καθ’ αυτό το φαινόμενο της εμπορίας ανθρώπων, η παράσταση θίγει και τη δική μας απραγία και υποκρισία.  Εμείς οι φαινομενικά ευαισθητοποιημένοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δυτικοί άνθρωποι, που κακομάθαμε στην αφθονία του καπιταλισμού (λέμε τώρα….) άραγε συνειδητοποιούμε την ώρα που αγοράζουμε ένα φτηνό ρούχο made in…(βάλτε εσείς τα υπόλοιπα) ή διαβάζουμε κάποια ροζ αγγελία ή περνάμε από τα «σπίτια» με τα κόκκινα φώτα ή βιαζόμαστε να κολλήσουμε ταμπέλες σε οποιονδήποτε αποκλίνει από τη δική μας σεξουαλική ή άλλη «κανονικότητα», πόσες ιστορίες σαν αυτές που μας αφηγήθηκε η θεατρική ομάδα Ανδρομέδα και ο Κοραής Δαμάτης, κρύβονται πίσω από ένα ταμπελάκι, μία μισόκλειστη πόρτα, μία ροζ αγγελία.

Για να μην ανοίξουμε καν την κουβέντα περί της δικής μας καθημερινότητας και εργασιακής πραγματικότητας. Αλήθεια, πόσες και πόσοι από εσάς νιώθετε καλά μέσα στο πετσί σας; Πόσες και πόσοι από εσάς λαμβάνετε από τις διαπροσωπικές σας σχέσεις πραγματική αγάπη και σεβασμό; Πόσες και πόσοι από εσάς δουλεύετε σε μη τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα; Σας φέρεται καλά ο εργοδότης σας ή αντίστοιχα θεωρείτε τους εαυτούς σας καλούς προϊστάμενους; Δεν περιμένω απάντηση, τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά και η ίδια η εξουσία είναι από μόνη της διαβρωτικός παράγοντας, ένα πολύ επικίνδυνο ναρκωτικό, στο οποίο όλοι είμαστε επιρρεπείς και όσοι την κατέχουν πρέπει να είναι προσεχτικοί, γιατί μπορεί πολύ εύκολα να “καταπιεί” και τους ίδιους.